GEDACHTE – Als man met een halfgrijze haardos en een onstilbare drang om te spelen, heb ik een openbaring gehad: spelen is niet alleen voor kinderen. Sterker nog, het is mijn persoonlijke elixer voor een jeugdige geest. Zo was ik afgelopen zomer op het Sziget Festival in Boedapest. Tussen de dreunende beats stond een muur waar je je dromen kon opschrijven. Terwijl anderen schreven over wereldreizen of het vinden van de ware liefde, krabbelde ik zoiets als: “De kinderen van Wageningen leren spelen.” Een nobel streven, vond ik zelf, al was het maar om het belang van spelen onder de aandacht te brengen.
Deze wens was me ingegeven door SpelenMaaR een organisatie die zich inzet voor creatief, avontuurlijk en vrij spel bij kinderen. Nu hoor ik u denken: “Waarom zouden we kinderen moeten leren spelen? Dat doen ze toch vanzelf?”
Maar niets is minder waar. In een wereld vol schermen en gestructureerde activiteiten is vrij spelen een uitstervende kunstvorm. En dat terwijl spelen essentieel is voor de ontwikkeling van een kind. Daarom organiseren we vanuit de bibliotheek vrij spel-momenten, samen met SpelenMaaR, elke donderdag in de Cultuurwerkplaats.
Eigenlijk zou dit er ook voor volwassenen moeten zijn.
Dus, beste volwassenen, laten we de handen ineen slaan (en die handen vervolgens gebruiken om iets geks te doen). Stuur je kinderen naar SpelenMaaR en laten we onszelf ook wat meer vrijheid geven. Om te spelen, te ontdekken en vooral vies te worden. Trek dus je laarzen aan, pak een doos krijt en laten we samen de straten van Wageningen omtoveren tot onze speeltuin. Want spelen kent geen leeftijdsgrens, alleen maar plezier.
Meer speelse columns?