COLUMN – Onderschat de kracht van idealen niet. Ze hebben koningshuizen doen wankelen, stadsmuren doen afbreken en de comeback van de heuptas mogelijk gemaakt. Maar ergens onderweg zijn we een beetje ingedut. De welvaart heeft ons sloom gemaakt, als moderne lotuseters, lurkend aan onze havermelkcappuccino’s en verontwaardigd scrollend op X. Het is tijd om wakker te worden.
We leven in verwarrende tijden. Vorige week leverde ik trots een bijdrage aan Internationale Vrouwendag in Wageningen. “Mag je als man eigenlijk ook feministische idealen hebben?” werd gevraagd. En: “Waarom hebben we het vandaag eigenlijk over mannen en vrouwen?” Alsof Vrouwendag te traditioneel binair was. En mogen we in de ‘Feminist March’ ook een Palestijnse vlag meedragen, of moet dat wachten tot de volgende demonstratie? Activisme lijkt steeds meer op een slecht georganiseerde verhuisdag: te veel dozen tegelijk sjouwen en halverwege beseffen dat de sleutel nog bij de buren ligt.
Ondertussen struikelt de linkse beweging over haar eigen idealen. In plaats van ons struikelkabinet op messcherpe, logische gronden hard aan te pakken (wat niet eens zo moeilijk zou zijn), missen we keer op keer het schot voor open doel. De bal ligt er, het net hangt te wachten, maar links vraagt zich eerst af of scoren niet weer een uiting is van patriarchale dominantie. Voor je het weet, wordt de bal doorgeschoven naar een werkgroep “kritisch kijken naar het concept ‘doelpunt’”.
GroenLinks en PvdA werken nu aan een brede linkse volkspartij. Mooi. Maar laten we hopen dat ze inzetten op een sociaal-economische agenda en fatsoenlijk moreel leiderschap, en niet verzanden in een wedstrijd “wie kan het snelst over zijn eigen principes struikelen?”
Laten we nou eens gewoon beginnen met één ideaal per keer. Anders sta ik straks in de koffiebar, gestrest over de revolutie, en bestel ik per ongeluk tóch koemelk.
(Gepubliceerd in de Gelderlander, 15 maart 2025)
Meer politieke columns: