Afgelopen weekeinde mocht ik het Woetstok-festival presenteren, samen met Tessa Waalderbos. Het was een feestje om te mogen doen, maar nog mooier om bij deze organisatie betrokken te zijn.
De Woetstok-organisatie is met elke editie een vol jaar bezig. Na het feestje van deze keer begint de voorbereiding voor 2024 alweer bijna. Over een paar weken is de after-party in Loburg; en als na de zomervakantie een aantal van de bands hun Woetstok-act in het cafe nog eens zullen herhalen, wordt de inschrijving voor 2024 alweer geopend. En dan begint het weer: selectie, bandcoaching, programmering, organisatie van techniek en backstage.

Times are changing
Opvallend in deze editie, zowel op het podium als achter de schermen, was dat het thema van dit jaar (‘Times are changing’) steeds voelbaar was. Dat zat bijvoorbeeld in de gezamenlijke ‘hands up’ voor de overledenen – Maarten Hack, Rien Bouwmeester en Ed Glasmacher – maar ook in het spetterende afscheidsconcert van Pearl Jam-coverband Back Alive. Times are changing, blijkbaar: Na 14 jaar was het wel even genoeg geweest.
Het festival kent zo zijn eigen helden. Michel Peters, met zijn Ferme Jongus; de herkenbare achtergrondzangeressen, de Doreens – percussionist Eric Meijer, die steeds in een andere veelkoppige band terugkeert (deze keer met een sprankelende Sheryl Crow-cover).

Jong talent
Maar deze keer was er ook verrassend jong talent, zoals Maui Malini en Mouth Smash. Vernieuwing. In de zithoek backstage kun je tegenwoordig meekijken met de live-registratie. De jonge vrijwilligers die twee jaar hebben meegelopen, dragen oortjes en delen nu de lakens uit. Het was de hele dag voelbaar: Times are changing. Maar Woetstok blijft…

Foto (c) Robert Stienstra Photography