Soms verzamel ik oude gedachten. Zoals deze, toen ik naar het speelgedrag van mijn kinderen keek: ‘Natuurlijk zijn het schatjes… Alleen, is het normaal dat ze zo gewelddadig zijn?’

Als je jonge kinderen hebt, zeker als dat er meer dan twee zijn, is er vaak geen tijd om na te denken. Zelfs naar iets kijken, bewust waarnemen, is een uitdaging. Elk voorwerp thuis verandert in mijn hoofd in een to-do lijstje: een slingerende sok wordt ‘de was nog doen’, een stekkerdoos wordt ‘nog klussen in huis’, speelgoed wordt ‘de kinderen uit school halen’. Om die reden dwing ik mezelf wel eens om rustig te zitten en met iets meer afstand naar onze chaos, onze spullen en die van de kinderen te kijken. Alsof ik een buitenstaander ben die toevallig langskomt. Meestal word ik daar rustig van.

Onlangs was dat allerminst het geval. Ik kwam in de badkamer en zag daar een Barbie, half ontkleed, drijvend in het badwater. Normaal had ik er niet bij stilgestaan, maar er was iets verontrustends aan haar houding, misschien iets dat ik associeerde met wat ik op het nieuws had gezien, of in een aflevering van Criminal Minds. Sindsdien valt het me vaker op: ons huis is een poppenmartelkamer.

Ik vind Barbies regelmatig naakt en in de meest vreemde houdingen, Baby Borns en Baby Awakes met stiften beklad, soms vastgebonden. Onder de kinderbedjes slingeren losse Barbieledematen. Ik heb mezelf wel eens betrapt op de gedachte: “Is dit normaal?” Dan zie ik mezelf over twintig jaar in de verhoorkamer van een politiebureau in een onderzoek naar seriemoordenaars: (“Tsja, ze martelden vroeger wel hun poppen, maar dat ze hiertoe is staat zouden zijn…”).

Herken je je hierin? Maak je geen zorgen. Ik hoor van andere ouders dat het heel normaal is en ik vond zelfs een Engels onderzoek dat dit bevestigt, en waaruit bleek dat kinderen tussen 7 en 11 jaar het specifiek op Barbie gemunt hebben. The Times, die er over berichtte, meldde dat de methoden van verminking variëren van scalperen, verbranden en breken tot verhitten in de magnetron.

Tsja, wat zal ik zeggen? We zijn allemaal kind geweest. Bovendien: soms lijkt het er op dat de poppen heel goed voor zichzelf kunnen zorgen. Zo werd ik vorige week midden in de nacht wakker door een griezelig geluid. Toen ik op onderzoek uitging, vond ik de Baby Awake onderaan de trap. Bij het kleuren van het gezicht had een van de kinderen met de pen door het rubberen huidje gestoken; een oog hing omdat er een korreltje zand tussen het ooglid, of achter de oogbal was blijven steken. Het sprak vertraagd, en twee octaven lager omdat de batterijen bijna op waren: “Iiiik wiiiil meeeet jeee speeeeleeeen…” Toen snapte ik het. Sommige poppen verdienen het om gemarteld te worden.

Gepubliceerd op het weblog voor ouders me-to-we.nl, 21.01.2016