COLUMN – Vanavond kijk ik met een biertje en wat crackers naar het Songfestival, zoals heel veel Nederlanders. Voor mij is het extra bijzonder, vanwege opa Frank.
Opa Frank heeft een oorbelletje, felblauwe ogen, kleedt zichzelf goed en rookt stoer-vrouwelijk zijn sigaretten. Ooit, toen zijn haar nog niet grijs was, was hij barman bij een bekende homobar en mijn vader heeft hem daar in de jaren ‘80 aan de haak geslagen. ‘De opa’s’ noemen we ze nu. Knappe mannen, hand in hand – maar niet meer in Amsterdam, want dan worden ze in elkaar geslagen.
‘Liefde is liefde’, heb ik geleerd. En ‘wees trots op wie je bent’. Er is een rebelsheid in de homobeweging van de jaren ‘80, iets dat raakt aan de punkcultuur en aan disco, dat nog door mijn aderen stroomt. Die maffe cocktail wordt wakker als de eurovisietune klinkt… of de West Side Story.
Deze week werd ik door een van mijn kinderen homofoob genoemd, omdat ik dat nostalgisch gevoel wilde omschrijven als de ‘homocultuur’ waarmee ik ben opgegroeid. ‘Je geaardheid is geen cultuur,’ zei de middelste wijs. ’Het is wie je bent.’ Heel trots was ik. Haar jongere zusje – behoorlijk fan van haar en het gay-zijn – zocht ondertussen op TikTok naar ‘gay things for your room’; en stylingadvies ‘how to look gayer’ (zwarte nagels, blijkbaar). Ze heeft een regenboogvlag op haar kamer al sinds ze 10 was.
De opa’s snappen er niets van. Veteranen zijn het, met littekens waar ze meestal niet over spreken. De aids-epidemie, geweld op straat. Destijds deden ze nog aan fitness, reden ze glanzende motoren – maar nu komt hun zachtere kant naar voren en ook hun kwetsbaarheid.
Ze kijken met me mee vanavond, de opa’s, de lieverds. En ik zal tussendoor even naar buiten lopen, en daar weer de schoonheid herkennen van een man die stoer-vrouwelijk rookt.

(Gepubliceerd in de Gelderlander, mei 2022)

Meer columns over inclusiviteit?

• Heksenvervolging 
• Frontsoldaten
• Songfestival