COLUMN – Mijn tienerdochter keek online naar de Japanse tekenfilmserie Chainsaw Man. De hoofdpersoon is een jongeman met een gemotoriseerde zaag als hoofd en twee kettingzagen die uit zijn armen groeiden. Ik heb het met haar gekeken en wist niet of ik moest lachen of gillen toen ik zag wat hij deed met die gevaarlijke ledematen.
Pulp. Uw krant is er op gedrukt, en het is een geuzennaam van choquerende genreliteratuur, vaak gewelddadig of seksueel expliciet. Het genre is vernoemd naar het goedkope papier uit houtpulp waarop tussen de twee wereldoorlogen werd gedrukt: de hoogtijdagen van ‘pulp-horror’, sci-fi en western. De massa smulde ervan – maar over de kwaliteit van de verhalen viel te discussiëren. Eigenlijk leek het op wat we nu online zien: het maken en distribueren van content is zó goedkoop, dat de schrijver het enige is waar nog op te bezuinigen valt.
Maar het is er. En het is dus makkelijk te vinden voor mijn dochter. Nu is mijn opvoeddevies al jaren het volgende: je moet kinderen niet bij messen uit de buurt houden, maar juist een mes in handen geven en samen gaan koken. Liefde geven, laten onderzoeken. Dan komt de rest goed.
Het werkte. Deze week was mijn tienerdochter niet van de laptop af te slaan: ze schreef een kort verhaal over koning Arthur, met alles erop en eraan: dialogen, scenes, plotwendingen, in foutloos en licht hoogdravend Engels. Ze ontwierp zelfs haar eigen boekomslag. Dit was de bekroning van een gretig onderzoek. Ze stapte over van series als Chainsaw Man naar manga-strips, daarna naar online romans, tot ze zich zomaar verdiepte in Osamu Dazai’s roman, No longer human (1958), een nihilistisch onderzoek naar wat menselijkheid is. En nu dus haar eigen schrijfwerk.
Deze week bracht ik een X-box360 in het huis van mijn anderszins heel verantwoord antroposofische geliefde. Haar reactie: ‘Ze slaan elkaar in dat spel de hele tijd het hoofd in.’
Zal mij benieuwen.
(Gepubliceerd in de Gelderlander, 18 feb 2023)
Meer over high culture en low culture: