GEDACHTE – Oh mijn god! Mijn eeuwige zoektocht naar prikkels heeft weer iets bizars voortgebracht: gibbercore. Het is een genre van muziekvideo’s, ontstaan als uitvloeisel van gebrekkige AI-beeld- en videogeneratie. Ik ben al tijden geïnteresseerd in wat AI kan betekenen voor kunstenaars, schrijvers, docenten en wereldverbeteraars. Soms stuit ik dan op iets bizars. Zo ook deze week.
De term gibbercore werd me aangedragen door vriendin, muziekdocent en Tessa Waalderbos, die een video deelde van ene Fred Campzilla: Luduig Wargang Amadeo Mozzargh, met de opera ‘Bobbole n.8’. Mijn ogen rolden uit mijn kassen toen ik het zag.

Het was de overtreffende trap van wat ik zelf een paar dagen daarvoor had gevonden: ‘The Beauty and Challenges of AI-generatod Artistic Gymnastics’,  door Paolo Lutha (op YouTube).

Gibbercore is meer dan een curiositeit. Zoals vaker met mens-techniek-hybrides (automatons, cyborgs, A.I.) roept het vragen op over het leven – over wat het betekent om mens te zijn. Deze video’s  te zien rekt op een alarmerend griezelige, prikkelende manier mijn denkkaders op. In theorie rond robotica heet dit ‘de griezelvallei’ (ENG: uncanny valley) Ik besefte me: dit raakt voor mij de essentie van goede kunst – de functie ervan zelfs. Kunst en griezel vallen dan samen. Het heeft te maken met het patroondoorbreken, de basis van alle innovatie en creativiteit. Dit is de ruwe confronterende versie daarvan. Kunst, geweld, horror, porno, de dood, het leven. Mijn boek Max Havelaar met zombies tapt uit hetzelfde vaatje.

Dit is interessant genoeg om eens een lezing over organiseren, met video’s. Een soort ‘Nacht van de Wansmaak’, gepresenteerd door kunstdocenten. Bijvoorbeeld in de bibliotheek. Hmmm. Dat geeft te denken. Meer weten? Volg dan de pagina ‘Cursed AI’ op Facebook.

(Met dank aan Tessa Waalderbos)

De video’s: