COLUMN – Er is niets mooier dan het leven te zien als maagdelijke sneeuw, waarin alle stappen die je zet nieuw zijn – het pad zich vormt door te lopen. Verwachtingen loslaten: je overgeven aan wat er komt, nieuwsgierig zijn naar de volgende stap. Niet weten waar het heen gaat.
De minder poëtische realiteit hiervan: B. en ik hebben inmiddels een relatiecrisis, een groeistuip in de liefde. We hebben de boekjes erop nageslagen. Na twee jaar sneeuwkuieren is dat normaal, ook als je helemaal in elkaar opgaat – of misschien juist dan wel. Je komt dan elkaars duistere hoekjes tegen.
Het devies: gewoon doorademen, het huis staat niet in brand. Leuke dingen doen. Samen, maar juist ook alleen.
Ik ging dus koffiedrinken met een vriendin, Tutku Yüksul, toevallig ook lokaal politica van Groen Links in Wageningen. Het bracht me geen verlichting, want ook zij worstelde met levensvragen, zij het van politieke aard.
Waar doen we het allemaal nog voor?
Ze was pessimistisch en boos over de ontwikkelingen in de wereld: Gaza, Congo, Mali, Turkije. Over de ontwikkelingen in Europa en Nederland. Mijn crisis voelde nu wel een stuk kleiner, maar deed niet minder pijn. Daar zaten we dan, een beetje treurig koffiedik te kijken. Alles smaakte ineens een stuk bitterder.
‘Maar hoe doe je het dan?’ vroeg ik.
Toen zei ze iets interessants. Ze zei dat ze pessimisme niet wil verwarren met hoop. Hoop op verandering. Hoop op beter. Ze zei dat ze die hoop kan laten groeien door wat ze doet. Want hoop en pessimisme kunnen best naast elkaar bestaan, dat is haar leidraad tegenwoordig. ‘En ik besef me dat ik niets te verliezen heb. Behalve mijn eigen waarden en principes over hoe ik om wil gaan met mensen.’
Natuurlijk: ik heb niets te verliezen. Als ik maar vasthoud aan mijn eigen waarden en principes. En opeens – ook al zaten we ergens binnen – leek ik weer de veelbelovende geur van verse sneeuw te ruiken.
(Gepubliceerd in de Gelderlander, 5 oktober 2025)
Meer over relaties: