Vandaag is mijn jongste jarig. Ze is bij mijn ex en dat is wat ongemakkelijk, omdat ik dan toch graag langskom om haar ontbijt op bed te geven. We geven haar een drumstel, dat is omdat ze sinds een jaar in een bandje zit. Zij is de drummer. Het punt is: ze heeft nog nooit een drumstel aangeraakt. Ik meen dat er ook een gitarist is, die geen gitaar kan spelen. Er is in dat jaar nog nooit gerepeteerd… maar ze zijn een band.
Ik ken het fenomeen: je moet ergens in geloven, voordat je het kunt zijn. Zo was ik laatst op een feestje. De oud burgemeester van Wageningen was er toevallig ook. Ik ging juist naar huis en schudde zijn hand. Ik weet niet hoe het kwam, maar hij maakte de opmerking: ‘zou jij geen burgemeester willen zijn, Martijn?’ Hij onderstreepte zijn punt met het feit dat de helft van alle burgemeesters in Nederland tegenwoordig geen achtergrond in de politiek heeft. ‘Gewoon een kwestie van de juiste vaardigheden,’ zei hij.

En nu ben ik het dus: burgemeester van een klein dorp. Ik denk dat het aan de rand van de Veluwe ligt. Er is heus wat rumoer, met boze boeren en stadspartijen, maar ik weet de gemoederen te sussen.
Ik, burgemeester, ga dan op bezoek bij mijn dochter die in een band zit en drummer is. Ik denk dat ik mijn knappe nieuwe vriendin meeneem. Ze is dichteres en doet aan vechtsport. We adopteerden een Chineesje. Samen staan we aan het bed van mijn jongste en dan zingen we ‘lang zal ze leven’ – in het Chinees. En dan speelt mijn lieve kleine meid een geweldige drumsolo op haar gloednieuwe drumstel.

De Gelderlander dd. 13-05-2023