GEDACHTE – Ik zou een gedicht willen schrijven over de heremietkreeft. Het beestje heeft zich voor goed in mijn bewustzijn genesteld nadat ik een paar jaar geleden – midden in mijn scheiding – een filmpje dat ik zag van Rabbi Twerski (1930-2021). Schijnbaar laat dit diertje zijn oude huisje achter omdat het zijn groei in de weg staat. Het past niet meer. Daarna leeft hij kwetsbaar en naakt onder een steen, tot hij een passend nieuw huisje maakt. Enfin…
Vorige week, vlak voor de voorstelling ‘Alle registers’ vertelde stadsdichter Bob me de andere kant van het verhaal, dat heremietkreeften helemaal geen huisje maken, maar een gebruikt huisje zoeken. Een huisje dat door een ander in de steek is gelaten.
En over de fase daarna, waarin kereltjes-kreeftjes in de rij stonden te puzzelen en doorschuiven in een heremietkreeft – stoelendans. Welk huisje past bij mij? Op ieder potje past een dekseltje, maar de schelp moet wel goed passen: niet te klein zijn, maar ook zeker niet te groot. Als er dus een kersverse schelp aanspoelt, vormen ze een net rijtje achter van groot naar klein. Hij beschreef het als een onhandige situatie van gokken en inschatten, om niet gedupeerd te raken en zonder huisje over te blijven.
Gekke beestjes, die heremietkreeftjes.
Meer over relaties:
NB. Ook benieuwd naar de hermietkreeft? Hier de wijsheid van Rabbi Twerski: