Verdwaalt u ook wel eens?
Laatst sprak ik een ex die nu dolgelukkig is in de liefde. Ze vertelde over een weekeindje weg met haar vriend en zei: ‘Ik breng ons erheen, en vanaf daar weet hij de weg. Ik weet niet hoe hij het doet, maar het voelt heel fijn’. Conclusie: hij is een menselijke postduif.

Ik daarentegen weet zelden de weg. Er was een tijd dat ik vooraf altijd alle kaartjes bestudeerde, niet op pad ging zonder een uitdraai of een reisgidsje in mijn zak. Niet begiftigd met natuurlijk richtingsgevoel, compenseerde ik dat ruim met een mateloze interesse in mijn omgeving, de geologie en de geschiedenis. Ik liet me leiden door verhalen. Heel bewerkelijk, dat wel.

Beredeneerde levenshouding
Inmiddels verdwaal ik liever op vakantie, drink ik een kopje koffie op een plek die ik niet had verwacht, lees ik daar een goed boek. Het liefst wel over de regio. Ergens zíjn vind ik belangrijker dan ergens kómen, zeg ik dan.
Dit klinkt als een beredeneerde levenshouding, maar ik denk dat ik door de drukte van het leven vaak een volle kop heb.

Mijn hoofd heeft al een kluif aan alle dagelijkse dingen, en het vinden van de weg kan daar dan misschien net niet altijd bij. Navigatie is dan heerlijk. Zo moet het zijn om daadwerkelijk een postduif te zijn, het landschap onder je te zien en daaroverheen, als een oplichtende lijn, de richting om te vliegen.

In tijden niet zo genoten
Laatst nam ik mijn vriendin, de engel, mee in de auto op weg naar een theaterrepetitie. Bijna gedachteloos zette ik de navigatie aan en ze zei: ‘Schattie, laat dat ding toch uit – jij weet heus de weg. Het komt goed’.
Ik reed daarna met volle aandacht naar mijn eindbestemming en heb in tijden niet zo van het landschap en de weg genoten.

Gelderlander 18-03